تأثیر بازی بر سلامت روان و شخصیت کودکان

معمولا پدر و مادر‌ها علاوه بر لذت بردن از صحنه بازی کردن فرزندان‌ شان، به آن به عنوان زنگ تفریحی برای خودشان هم نگاه می‌کنند تا بتوانند کمی از شیطنت بچه‌ها آسوده شوند و استراحت کنند. اما شاید گاهی آنها یادشان برود که همین بازی‌ها هستند که نقش بزرگی در پرورش شخصیت کودک دارند. به همین دلیل ما در قالب چند نکته تأثیر بازی کردن ، بر سلامت روحی و شخصیتی کودک به شما آموزش میدهیم.

گاهی بزرگتر‌ها در میان اتفاقات روزمره زندگی یاد‌شان می‌رود که باید با کودک‌شان با توجه به سنش رفتار کنند و ناخود‌آگاه از او توقع درک بیشتری دارند. اما باید یادتان باشد که برای کودکان فلسفه نگویید و برای‌شان از قانون و ادب و آیین حرف نزنید. آنها را رها کنید تا کودکی کنند!
کودکی کردن، همان خنده‌های بلندی است که گاه کشیده و گاه بریده بریده از او در می‌آید. کودکی کردن، همان گریه های بی بهانه و با بهانه‌های کوچک است. کودکی کردن، در آوردن صداهای بلند نامفهوم و پیچیدن در کنج کنج خانه و بازی‌های یکسره و ناتمام است.

کودک را رها کنید تا بازی کند؛ چه تنها، چه با برادر و خواهر خود. همچنین او را رها کنید تا بازی کند با فرزندان فامیل و آشنایان، با فرزندان دوستان‌تان و یا با همسالان بیگانه. شما اگر در پی نیازهای او مانند خانه و زندگی هستید او نیز به صورت غریزی در پی نیازهای خویش است.با کودکان خود بازی کنید ، احساسات آنها را درک کنید.کودکان نیاز به یک همبازی دارند.اگر کودکانتان از شما درخواست بازی کردن میکنند ، به او نگویید ، نمیتوانم ، دستم بند است ، سرم شلوغ است و … . بگذارید کودکتان احساس کند شما بهترین رفیق و همبازی او هستید . اعتماد کودکتان را به دست بیاورید و صمیمی ترین دوست او باشید.

باید توجه داشته باشید ، بدین‌ گونه بازی کردن می‌تواند این‌طور بر شخصیت کودک تأثیر‌گذار باشد:
1- وقتی کودک در پی نیازهای غریزی خود رها می‌شود، ساز و کارهای درونی و بیرونی او همه فعال می‌شوند، آرامش درونی می‌یابد، تمرکز می‌کند، فکرش را به کار می‌اندازد و خلاقیتش را بروز می‌دهد.
2- آرامش کودک از او شخصیتی سالم و خوش‌بین و آینده‌نگر می‌سازد.
3-  وقتی تمرکز می‌کند، قدرت برنامه‌ریزی و سیاست‌گذاری را تمرین می‌کند. کودکانی که تمرکز را بیاموزند در بزرگی مدیرانی بزرگ و موفق خواهند شد.
4- وقتی می‌اندیشد به راهکارهای بلندمدت، میان مدت و کوتاه مدت دست می‌یابد.
5-  هر گاه کودک در تنهایی خود بازی کند، خود به خود بر زمان و کار و امکاناتش مدیریت می‌کند و چون به تکرار گرفتار می‌شود و از تکرار خسته می‌شود، می‌کوشد راه‌های دیگری برای بازی بجوید.
6- هرگاه با دیگران بازی کند از روابط خانوادگی تا اجتماعی همه را می‌آزماید، ولی گاهی مادران محافظه کار، به دلیل حساسیت های بی مورد جلوی این تجربه‌های گران سنگ را می‌گیرند.
می‌توان به جای آزادی بازی ، او را با چیزهایی دیگر مشغول کرد؛ چون کودک است و ذهنش زود مشغول می‌شود؛ در این صورت همان اندازه از رشد و جلوگیری کرده‌ایم اگر چه رشد کوچکی در زمینه‌های دیگر به او داده باشیم.